Bazen insan gördüklerini birilerine anlatmak ister ya bende öyleyim bu aralar. Seyahat yazısı olmayacak
bu yazı ancak bana göre ondanda önemli yazacaklarım.Daha yaşım yirmi üç.Kiminize göre çok gencim kiminize göre çocuk.Ama gördüklerim çoktan çocukluktan çıkardı beni(bizleri).
90 gençliği olarak anıldık hep.Peki bizim gördüklerimiz,hatırladıklarımız nelerdi? İnternette rastladım fotoğraflarına geçen gün. Birileri paylaşmış. Patlayan şeker vardı,Yumyum vardı,Leblebi tozu vardı,Sulu göz vardı. Ki hala ağzım sulanıyor andıkça adlarını. Sadece onlarda yoktu hem.
Biz her gün okul çıkışında apartmanımızın önünde o daracık sokaklarda nasıl ip atlardık. Evlerde oturur hep beraber annelerimizin yaptıklarını afiyetle yerken gerçekten güler ve eğlenirdik. Çok güzeldi ve şimdi anlıyorum ki çok kıymetliydi o günler.Şimdi gördüklerim ise her geçen gün içimi acıtıyor.
Teknolojiyi severim,ayak uydurmasını da bilirim ama körü körüne bir teknoloji bağımlısı olup beynimi köreltmedim hiçbir zaman.Aradan on küsur yıl geçti sadece ve soruyorum sizlere çocuklar neden sokaklarda değil? Neden bizler gibi oynamıyorlar arkadaşlarıyla. Neden internetlerde savaş oyunları oynatılıyorda barış dolu oyunlarını oynamıyorlar arkadaşlarıyla. Saklambaç,Köşe kapmaca,Yakar top,Ortada sıçan.. Unuttunuz mu bunları? Ne çabuk unutuldu bunlar. Bize derlerdi oysa bilgisayar başından,televizyon başından kalkmıyorlar diye. Sanırım şu son olaylarında etkisiyle güzel bir neslin yetiştiğini, 90 gençliğinin güzelliğini gördüler... Ben bizlerden oldukça umutluyum.. Hiç olmazsa çocuk olabildik, çocukluğumuzu doyasıya yaşayabildik.Bunların etkisi var mı derseniz cevabım kesinlikle evet. Umut dolu günler diliyorum....
