Belki yazmayı pek beceremem ama deneyeceğime söz verdim kendime. O yüzden hatalarım olursa affola...
Hayatın pamuk ipliğine bağlı olduğunu gördüğümüz, kalbimizin derinliklerinde hissettiğimiz her gün kendimize sormuyor muyuz bugün kendim için daha da önemlisi başkaları için ne yaptım diye? Her gün (özellikle yaşın ilerlediğini fark ettiğimiz günler geldiğinde) kafamız kurcalanmıyor mu sorularla? Başımızı yastığa koyduğumuz da istişare etmiyor muyuz içimizdeki biz ile? Eminim içinizde benim gibiler vardır ülkenin hatta dünyanın farklı yerlerinde...
Ben bu soruları sormaya başladığım günlerde belki de tabiri caiz ise çabalamaya daha çok çabaladım. Kendim için elbette (daha çok yapamadığım ama yapmayı çok istediğim hayallerim için) bir şeyler yaptım, yapmadım değil. Peki ya diğerleri? Diğer insanlar için ne yaptım ? Kendime gün geldi bunu sordum. Özellikle çok fazla gündeme gelmeyen, sesleri çok fazla ne yazık ki duyulmayan engelli insanlarımız için belediyelere yazmaya çalıştım (hiç olmazsa gördüğüm eksiklikleri) . Yetmedi, yetemezdi de . Evet hepimiz çalışıyoruz, gerek evde , gerek ise işte. Evet doğru, hepimiz yoğunuz. Ama bunlar engel mi bize sormak istiyorum? Aynı anda otuz iş yapan insan oğluna ne engel oluyor peki? Aynaya bakıp sormak lazımdır belki...
Bir gün dedim ki ne yapabilirim başkaları için? Kitap okumayı severim. Roman, şiir, hiç fark etmez yeter ki okuyayım. Tür önemli değil , öyle pek bir ayrımım yoktur. Saatlerce okuyabilirim. Yorulmadan, bıkmadan. Ya okuyamayanlar? Dedim ki çalışıyorum yanlarına gidemem, fırsatlar var ama kütüphaneye de gidip okuyamam. Özel odaları var kütüphanelerin (tabi ki bazılarının) , ama zaman yok dedim. Ufak ufak internette araştırmaya başlayınca GETEM e rastladım. Sitesinde her şey o kadar güzel anlatılmış ki, e bende de bilgisayar var, telefon var, (ki çoğumuzda bilgisayar var, telefon var, kimimizde tablet pc var) başladım istediğim ve okunmayan bir kitabı okumaya. Sonra dedim ki benim sesimi birileri duyacak, mutlu olacak, belki umut olacağım. Ben bu huzuru yaşarken neden başkaları yaşamasın?
Belki araştırmaya fırsatı olmamış onlarca insan vardır. Belki de duymuş ama unutmuştur, belki zamanı olup gönüllü olamamıştır. Bir sürü şey için yazdım bu yazıyı aslında, dedim ki belki birileri görür de başkalarına söyler, belki başkaları okur ben yapamam ama bir kitap ile umut olacak bir kişi elbet vardır diye başkalarına iletir, kim bilir belki birileri benim gibi günün birinde başkasına yardım etmenin huzurunu bulur.
Umarım yüreklerimiz , umutla, huzurla dolar. Başkalarına umut olmak dileğiyle....
