Bir varmış bir yokmuş...
bahçenin birinde güneşi sevdalı bir gündoğdu yaşarmış... onun dibinde de gündoğduya sevdalı bir sarmaşık...
Gündoğdunun gövdesine sımsıkı sarılır yüzünü ona dönsün, onu sevsin diye umutla beklermiş... Gündoğdu ise her sabah güneş doğduğunda yüzünü sevdayla göğe çevirip hayran hayran güneşi seyredermiş... Sarmaşıkcık çaresiz daha bir sıkı sarılırmış gündoğduya ama nafile gündoğdunun aklı güneşte...
Akşam olupta güneş battığında sevdiğini yitiren gündoğdu boynunu büker içine kapanır kalırmış üzüntüden... Sarmaşık daha sıkı daha sıkı yapışırmış o zaman...
Gel gelelim sabah olduğunda gündoğdunun yüzünü kendisine çevirmeyeceğini güneşle onun arasına giremeyeceğini bir daha anlarmış...
Ama bi sabah minik sarmaşık uyanınca ne görsün ilk defa sevgili gündoğusunun yüzü güneşe değil kendine dönük! sevinçten az kalsın çığlık atacakmış ki gündoğdusunun öldüğünü anlamış... Çünkü sarmaşık sevdiğin yüzünü kendisine çevirmek için onun gövdesini sarıldıkça yavaş yavaş onu boğduğunu , öldürdüğünü hiç fark etmemiş... Gündoğdu ölünce sarmaşığın sarılacağı birşeyde kalmamış, zamanla o da sararıp solmuş
............
Sonra çifçinin biri gelmiş ikisinide bi kenara koparıp fırlatmış
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder