YANIYORUZ..

Soğuk birgünde kömür atarken ocağa aklımıza gelecek maden ocaklarında can verenler...

Bugün nasıl içimiz acıyla kavrulduysa, kor düştüyse yüreğimize o günde öyle olacak yüreklerimiz.
Gözler dolarken belki nedenini anlamayacağız. Sonra biran gelecek diyeveğiz ki kendimize bu kömürü çıkarmak için ölmüştü birileri. Tanımak zorunda değiliz ölenleri. Üzülmek için tanımak şart değil. Ağlamak için tanımak şart değil. İçimiz yanarken biliriz ki tanımak şart değil. Biliriz ki kader deyip geçmek bize yakışmaz. Biliriz ki bizler hataları görüp sesimizi duyurmak isterken susturulanlarız. Ve yine biliriz ki susmak bize yakışmaz.

Hepimiz bu adaletsiz dünyada yana yana kül oluyoruz...

Bazen diyorum ki neden ağlamıyorlar ölenlerimiz ardında? Şehitlerimizin ardından? Çocuklarımızın ardından? Düşünüyorum.. düşünüyorum..Düşünmekten yoruluyorum...  Bir cevap bulamayınca sessizce ağlıyorum..

Söylenmesi gereken kelimeler o kadar çok ki.. Yazarken bile boğazım düğümlenirken o kadar zor ki... Aynı duyguları paylaştığımızı biliyorum...İçimde ki yangını anlayanlar var biliyorum.. Acımız, çığlığımız bir....

Başımız sağolsun...